In 2016 was Hanneke van Schooten een maand lang writer in residence in het huis van dichter Adriaan Roland Holst (1888-1976). In Zeven manieren om thuis te komen en andere gedichten bundelde zij een deel van het werk dat ontstaan is in het Roland Holst-huis in Bergen.

In haar vorige bundel Getijden (door AFdH uitgegeven in 2015) was gemis het dragende thema. Naar het einde toe kregen de gedichten daar een steeds filosofischer lading. ‘Misschien kan al mijn werk wel als één lang gedicht worden gelezen,’ zegt de dichter in een interview. ‘Bundels zijn dan de cesuren. Na een bundel komt er een nieuwe. Het is de continuering van de thematiek die je telkens een andere kleur geeft en die ook met je levenslijn van doen heeft. De intimiteit die er kan zijn tussen jou en de buitenwereld, daar schrijf ik over.’

Hanneke van Schooten is een zorgvuldige, ingetogen dichter. Haar poëzie maakt bij eerste lezing een toegankelijke indruk. Schijn bedriegt echter. Haar observaties zijn naaldscherp. Het rijzen en dalen van zinnen, de adempauzes en stiltes tussen de woorden, de kleur van bepaalde woorden, de muziek ervan – alles weegt mee. Vastgesteld kan worden dat de toon en kleur in deze bundel, verdeeld in vijf min of meer zelfstandig te lezen segmenten, lichter is dan in de vorige. In het verhelderende interview met de dichter achterin dit boek leest de poëzieliefhebber daarover meer.

Hij stond achter het verweerde glas
nog blind van dichte vlagen sneeuwjacht
en vond zijn dode die was thuisgekomen,
daar levend op hem wachtte. Ik dacht

zo is hij toch nog  ingesneeuwd geraakt.
Wie had dat durven dromen.