Lammert Voos werkte in de jaren negentig van de vorige eeuw met asielzoekers. Hij zag hoe kwetsbare en beschadigde mensen vaak gemangeld werden door de bureaucratie en constateerde dat het hem zelf ook niet lukte zuiver te blijven in die onzuivere wereld. Hij stopte na zes jaar met het werken met vluchtelingen.
Nu, in 2016, ziet hij hoe alles zich herhaalt: de mythes, de vooroordelen en argumenten, ze zijn niet veranderd. Net zo min als de problemen rond de opvang veranderd zijn. In Abdou en de anderen vertelt hij over de mensen die hij gekend heeft en niet over vluchtelingen, niet over asielzoekers, niet over dossiers of nummers. Hij tracht de jonge Abdou, die in Nederland ten onder ging aan heimwee, een gezicht te geven. En ook alle anderen die hij tegenkwam.
Voos vertelt over zijn onmacht en ontkracht met veel kennis van zaken de vooroordelen over migratie. Hij stelt dat Nederland een keuze heeft: blijft men hangen in machteloos populisme of pakt men het probleem op humane wijze aan? Abdou en de anderen is een meeslepend, eerlijk pleidooi voor een benadering van het vluchtelingenprobleem waarbij solidariteit het wint van hypocrisie en bureaucratie.

Henk Wildschut (Harderwijk, 1967) is documentair fotograaf. Zijn project ‘Shelter’ brengt de zelfgebouwde tijdelijke hutten van vluchtelingen in Europa in beeld, onder andere in Calais. Aan hem werd voor de serie ‘Shelter’ de Dutch Doc Award 2011 toegekend. Werk van Henk Wildschut verscheen ook in een eerdere AFdH-publicatie, CV van Carel Helder.
Klik hier voor de shelter-serie.

Lammert Voos (Eenrum, 1962) is dichter, schrijver en docent poëzie aan de Schrijversvakschool te Groningen. In de jaren tachtig was hij zanger van New Wave/Punkband Umberto di Bosso é Compadres. In de jaren negentig werkte hij met vluchtelingen en schreef in diverse bladen over alternatieve popmuziek. Hij publiceerde vier dichtbundels, waarvan een in Gronings dialect, drie boeken met kort proza en een roman. Van 2011 tot 2013 was hij stadsdichter van Deventer.

‘Voos is (...) geen zwijmelaar, maar een woordkunstenaar van het type ruwe bolster, blanke pit, die als het ware met de handrem erop schrijft en tegelijkertijd zichzelf toch weet bloot te geven. Hij is een scherpe observator (...).’
[Guus Bauer over het verhalende proza van Lammert Voos]

‘Een Groningse mengeling van Bukowski en Dylan Thomas.’
[Henk Scholte over de Groningse poëzie van Lammert Voos]