Pont du carrousel

De blinde man die op de brug staat,
grijs, als de grenssteen van een naamloos rijk,
is misschien wel dat ‘iets’, dat aan zichzelf gelijke
waarom het ver, in ’t uur der sterren gaat,
het stille middelpunt, de ster
waarom de and’ren draaien, her en der.

Hij is de onbewegelijke, die onverdacht
In ’t warrig straatgewoel de wacht
is bij de grauwe ingang naar de hel
van dit zo oppervlakkige geslacht.